مادر، قلب خانه ومظهر مهر و عاطفه، عشق و احساس، محبت و صفاست، و مادری، فضيلتی است ملکوتی، ناشی از عالم قدس که در وجود انسان خاکی تجلی می کند و درآن صراحت و صداقت، مهر و صفا، عدل و تقوا به عالی ترين شکل خود آشکار می شود. مادری، حالتی است که صفات عالی زيبايی را، در پرورش فرزند می داند و در اين راه، از همه زمينه ها و امکانات شخصی می گذرد. مادر، هنرمندی است که در نتيجه تلاش خستگی ناپذيرش، فرزندی نيکو پرورش يافته، نيکوکار و با تقوا در مسير حق گام برمی دارد.
حقيقت زندگی مادر، عشق ورزيدن، دوست داشتن وفداکاری است. اگر کار مادر را کوچک بپنداريم، مرتکب اشتباهی بزرگ شده ايم؛ چرا که کار او، انسان سازی و فضيلت پروری است. مادر در انجام اين وظيفه، غرور و خودخواهی خود را به فداکاری و عشق ورزی تبديل می کند