کربلا….پنج شنبه نهم محرم الحرام سال 61 هجری قمری

شمر خود را به خیام امام(ع) رسانده، ضمن صدا کردن حضرت عباس(ع) و دیگر فرزندان ام البنین، می گوید:« برای شما از عبیدالله امان نامه گرفتم.» آنها متفقاً گفتند:« خدا تو را و امان نامه ی تو را لعنت کند، ما امان داشته باشیم ولی پسر دختر پیامبر نداشته باشد؟»

امام حسین(ع) توسط حضرت عباس(ع) از دشمن یک شب را برای نماز، راز و نیاز با خدا و تلاوت قرآن مهلت می گیرد.

حفر خندق در اطراف خیام برای مقابله با شبیخون دشمن و قطع کردن راه ارتباطی دشمن با خیام از سه طرف، - که فقط از یک قسمت ارتباط برقرار باشد- و یاران امام(ع) در آنجا مستقر بودند. این تدبیر امام(ع) برای اصحاب بسیار سودمند بود.

گروهی از لشکر عمر بن سعد به سپاه امام می پیوندند.

سخن امام(ع) خطاب به دشمن:

« وای بر شما! چه زیانی می برید اگر سخن مرا بشنوید؟! من شما را به راه راست می خوانم، اما شما از همه ی فرامین من سر باز می زنید و سخن مرا گوش نمی دهید، چرا که شکمهای شما از مال حرام پر شده و بر دلهای شما مهر شقاوت زده شده است.

خدا کند که کسی تیر اینچنین نخورد

بدون دست به یک لشگر لعین نخورد

سه شعبه تا که رها شد نشستم و گفتم

خدا کند که به ان چشم نازنین نخورد

بدون دست  کسی که تنش پر تیر است

خدا کند زبلندی کسی زمین نخورد

کنار پیکرت افتاده استخوان سرت

خدا کند که کسی گرز آهنین نخورد

به روی دست زدم تا که دادمت از دست

بدون تو که کسی آب بعد از این نخورد

یا کاشف الکرب عن وجه الحسین(ع) اکشف کربنا بحق اخیک الحسین(ع)